Wilki jadają razem, a psy tworzą ścisłą hierarchie i oczekują, że powiemy im co powinny robić. Badania wykazują – wilki współpracują, psy podporządkowują się.

 

Psychologowie porównawczy, Friederike Range oraz Zsófia Viranyi mają niepokojące wyniki badań dla miłośników psów.

Wielu badaczy uważa, że gdy ludzie udomowili wilki, selekcjonowali je ze względu na współpracę, czyli skupienie się na zadaniach z ludźmi. Ale podczas badań przeprowadzanych przez naukowców Uniwersytetu Medycyny Weterynaryjnej we Wiedniu, na psach wychowywanych w laboratoriach oraz wilkach, zaobserwowano, że to wilki były tymi tolerancyjnymi i chętnymi do współpracy. Psy, w odróżnieniu od wilków tworzyły sztywną hierarchię w której restrykcyjnie przestrzegają dyscypliny od podwładnych. Friederike Range uważa, że psy były hodowane również ze względu na umiejętność wykonywania poleceń i poleganiu na władzy człowieka.

Range oraz Virányi wykreowali nowy obraz psów i wilków poprzez poddawanie serii testów zsocjalizowanych czterech grup różnych ras psów oraz wilków. Grupy zawierały od 2 do 6 jednostek. Naukowcy wychowywali wszystkie zwierzęta od 10 dnia życia w austriackim Centrum nauki o wilkach i parku gier, przebywali z nimi przez 24 godziny na dobę aż do momentu kiedy zwierzęta wprowadzone zostały do życia w grupie. Działanie takie miało na celu przyzwyczajenie ich do ludzi.

Range i jego koledzy testowali tolerancję psów i wilków podczas poddawania wyzwaniom w trakcie posiłków. Badacze połączyli w pary psy które są wysoko w hierarchii z tymi nisko w hierarchii i zaoferowali im miskę z jedzeniem, następnie takiemu samemu wyzwaniu poddano wilki. W każdym przypadku takie połączenie u psów oznaczało „monopolizowanie miski przez psa wyżej w hierarchii“.

W przypadku wilków, natomiast dostęp do miski miały zarówno psy ustawione
w hierarchii wyżej jak i niżej, co więcej, wszystki mogły jeść w tym samym czasie. Czasami wilki określane jako dominujące subtelnie komunikowały agresję w stosunku do osobników podporządkowanych, ale psy które są niżej w hierarchii nie podejmowały prób zachowań agresywnych w stosunku do psów określanych jako dominujące. „Nie odważyły się nawet próbować podejmować wywania.“ – powiedział Range.

Wilki pokonują psy również podczas badań podczas których oceniano, czy psowate są w stanie śledzić wzrok innych jednostek aby znaleźć pożywienie. „Wilki są bardzo współpracujące ze sobą, a jeśli pojawia się nieporozumienie albo konieczność podjęcia wspólnej decyzji, „najpierw rozmawiają, używają bardzo dużo sygnałów mowy ciała“ – mówi Range. Taka sytuacja nie jest prawdziwa w przypadku psów umiejscowionych „w środku hierarchii“, w przypadku chociażby najmniejszego wykroczenia, pies umiejscowiony w hierarchii wyżej może zachować się agresywnie w stosunku do osobników podporządkowanych.

Range i Virányi podejrzewają, że relacja między psami a ludźmi jest raczej hierarchiczna, przy czym ludzie są „dominującymi psami“, niż oparta na współpracy jak u wilków. Range mówił: „Pojęcie „psio-ludzkiej współpracy“ powinno być raz jeszcze rozpatrzone“, „Hipoteza mówiąca, że domestykacja poprawiła możliwości współpracy psów“. Zamiast tego, nasi przodkowie selekcjonowali psy ze względu na posłuszeństwo i zależność. „Nie chodziło o wspólny cel, a raczej o to aby były z nami, bez konfliktów. My coś im mówimy a one nas słuchają“ – mówi Range.

„To fantastyczna praca“ – powiedział James Serpell, etolog z Uniwersytetu z Pensylwanii. „ Ale to nie jest coś, co chce usłyszeć społeczność osób zajmujących się pracą z psami; przy nich nie możesz używać słowa „dominacja“. Czy dominacja istnieje jako fenomen u psów? Odpowiedź oczywiście brzmi ‚tak‘ – mówi Serpell, i dodaje, że zauważane są różnice wśród ras psów. Inni badacze, dla przykładu, przeprowadzali badania które pokazały, że w stadzie pudle i labradory są bardziej agresywne niż malamuty czy owczarki niemieckie.

Wyniki badań prowadzonych przez Monique Udell, behawiorysty z Uniwersytetu Stanowego w stanie Oregon są zbliżone do tych prezentowanych powyżej – „psy czekają na polecenia“ – mówi. Aby dowiedzieć się, czy psy są na tyle niezależne aby rozwiązywać problemy, przeprowadziła badanie na 20 psach (10 psach ze schronisk oraz 10 psach domowych) i postawiła przed nimi zamknięte pojemniki z intensywnie pachnącą kiełbasą. Każde zwierze otrzymało 2 minuty na próbę otwarcia pojemników. Następie testowi temu zostało poddane 10 wilków żyjących w niewoli. Żaden z psów nie odniósł sukcesu, większość z nich nawet nie próbowała otworzyć pojemników. W przypadku wilków, natomiast, 8 z 10 otworzyło pojemnik w czasie krótszym niż 2 minuty. Co ciekawe, psie szczenięta również odniosły sukces w tym zadaniu. Oznacza to, że psy nie są mniej zdolne do wykonywania trudnych zadań niż wilki, ale „w miarę gdy psy dorastają, stają się bardziej zależne od człowieka, a ich niezależne zachowania są hamowane.“ – mówi Udell.

Podkreślając ten fakt, Monique odkryła, że dorosły pies może mimo wszystko otworzyć pojemnik – jeśli jego opiekun każe mu to zrobić. A ponieważ psy „tłumią swoją niezależność, bardzo trudno jest określić ich prawdziwą umiejętność rozwiązywania problemów“ – mowi Udell.

Może być tak, że musimy dać psu komendę aby się dowiedzieć.

Posted in Brain & Behavior, Plants & Animals Animal Cognition